Άλλος ένας σταθμός.
Στην διασταύρωση της δύσης με την ανατολή.
Ένα ημερολόγιο ανάμεσα στα πόδια μου. Με χέρια τρεμάμενα το σηκώνω και επιχειρώ να το ξεφυλλίσω. Οι ημερομηνίες ξεκινούν στην μέση της ζωής μου και φτάνουν στο τώρα. Όλα αυτά τα αποτυπωμένα λόγια φαντάζουν τόσο γνώριμα, σαν κάποτε να κυκλοφορούσαν μέσα στο μυαλό μου, κι όμως τόσο ξένα σαν κάποιος άλλος να τα έκλεψε και να τα έκανε κείμενο δικό του.
«Τετάρτη 26 Μαρτίου 2003
Όταν ολόκληρη η ζωή σου κλείνεται σε μια στιγμή είναι πολύ δύσκολο να αντέξεις τις ώρες. Γιατί κάθε δευτερόλεπτο, ζεις το πάντα και το ποτέ. Γεννιέσαι, πεθαίνεις και γεννιέσαι ξανά. Φαύλος κύκλος… σαν ένα ρολόι του οποίου οι ώρες περνούν βασανιστικά αργά.»
Κλείνω τις σελίδες του και τις σφίγγω στην καρδιά μου.
Κοιτάζω αριστερά… το παρελθόν. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω. Οι ράγες γλιστράνε προς μία κατεύθυνση. Η καρδιά μου γαληνεύει, το μυαλό μου αναπολεί…
Κόκκινο φανάρι.
Κοιτάζω δεξιά… το μέλλον. Το τραίνο με προσπερνά. Χαμένο το εισιτήριο, χαμένο το ταξίδι, χρόνος ανακατεμένος σε σταγόνες. Η καρδιά μου αγχώνεται, το μυαλό μου θολώνει.
Πορτοκαλί φανάρι.
Έχω ακόμα στα χέρια μου το ημερολόγιο. Τελευταία σελίδα…
«Δευτέρα 4 Φεβρουάριου 2008:
Τι περιμένεις…;»
