Song Thirteen
Καιρό τώρα βρίσκομαι χωμένος μέσα σε μια θάλασσα από νευρικά κύματα. Η υγρασία από συνήθεια με συντηρεί αντί να με κατατρώει, με κόστος τις παγωμένες μου αγάπες, που οπισθοχωρούν στο μοναδικό ζεστό μέρος του κορμιού μου, τις αναμνήσεις.
κι αν ταξιδεύω μέρες, όλα είναι ίδια σε τούτο το βυθό.
κι αν τα χρώματα αλλάζουν με την θέση του ήλιου, μόνο μια ανάσα από ουρανό παίρνω και πάλι μέσα...
γυμνός στην υγρή φυλακή μου.
Το φως αγνοεί την υπαρξή μου, κι αν τύχει και περάσεις δίπλα μου, δεν θα το καταλάβεις. Μόνο τα δεσμά που με κρατούν, οδηγούν το βλέμμα σου στους κύκλους που οι αναπνοές μου αφήνουν στο νερό, κι όμως η περιέργειά σου σβήνει σύντομα, σα να προσπερνάς ένα σκουπίδι που κάποιος ξένος έριξε σε θάλασσα που δεν κολυμπάς.
Τα ηλιοβασιλέματα μαρκάρουν τον περασμένο χρόνο, κι οι αυγές τις χαμένες ευκαιρίες.
Η ησυχία του δειλινού συνεχίζει να δίνει ελπίδες για έναν γλυκό θάνατο, το τέλος μιας εποχής, μια μικρή διαφυγή.
Στο σκοτάδι είσαι τυφλός, στο φως είμαι αόρατος.
Κι όμως εγώ συνεχίζω να παλεύω με το φως.
Κι αν στο επόμενο ηλιοβασίλεμα σταθείς λίγο και κοιτάξεις τα χρώματα της περασμένης μέρας, να χάνονται στις σκιές της θάλασσας, ίσως δεις μια μορφή που πασχίζει να διώξει την ανυπαρξία από πάνω της. Αλλά αν μπορέσεις να γυρίσεις την πλάτη σου στην πιο όμορφη στιγμή της ημέρας, τότε σίγουρα θα φτάσουν στα αυτιά σου τρεμάμενες φωνές, προοίμια μιας ελπίδας έτοιμης να χαθεί. Πάρε με μαζί σου...
