Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Παγίδες...

Song Nine

Μια αλυσίδα κρατάει το πόδι μου δεμένο στο ίδιο σημείο. Ένας βήχας γεμίζει το λαιμό μου και η φωνή μου χάνεται στον απόηχό του. Θέλω να σπάσω τα δεσμά μου και να έρθω κοντά σου, μα κάθε μου προσπάθεια με δένει πιο σφιχτά στην φυλακή μου.
Κλεισμένος μέσα σε τοίχους βαμμένους με αίμα από παλιούς αιχμάλωτους. Σιδερένια κεφάλια η μόνη συντροφιά κι οι φύλακές μου. Κάθε ανάσα μου βγαίνει με δυσκολία, και γραπώνεται από τον αέρα για να αποχωριστεί το αδύναμο σώμα μου.
Τα δάχτυλά μου δένονται στο κεφάλι μου που γεμίζει από θόρυβο, κι η καρδιά μου μην μπορώντας να ακολουθήσει όλους τους τρελούς ρυθμούς του σώματός μου επαναστατεί.
Νοιώθω να τρελαίνομαι…
Σηκώνω το κορμί μου και κάνω να τρέξω σαν αφηνιασμένος, μήπως κι η φυγή μου σπάσει τα δεσμά. Παραξενεύομαι που στο πρώτο βήμα τίποτα δεν μου αντιστέκεται, και στο δεύτερο το ίδιο. Βάζω όλη μου την δύναμη και αρχίζω να τρέχω όπως δεν έτρεξα ποτέ, με ένα μέρος του μυαλού μου να περιμένει το ξαφνικό τράβηγμα της αλυσίδας, και με όλη μου την καρδιά να γεμίζει με ανέλπιδη ελευθερία.
Σκοτεινοί διάδρομοι, γυμνά βήματα…
Άδεια δωμάτια, σπασμένα φώτα, η ζωή μου σε κύκλους.

Φώτα που σχίζουν το σκοτάδι στο ταβάνι σαν άστρα που πέφτουν, και άδειοι σωλήνες που σφυρίζουν με τους ήχους που αφήνω καθώς περνώ με ταχύτητα δίπλα τους. Ένας λαβύρινθος που όσο τον γυρνάω τόσο ξεδιπλώνεται, και μαύρες τρύπες που με περιμένουν σε κάθε στροφή.

Όσο και να τις αποφεύγω με περιμένουν κάτω από τα πόδια μου, μέχρι που πέφτω…
Νέα φυλακή! Αλυσίδες σε χέρια και πόδια, στόμα φιμωμένο. Στους τοίχους ολόγυρά μου καθρέπτες και το είδωλό μου ντυμένο στο δικό του αίμα. Το μυαλό επιστρέφει από την φυγή μου και ο πόνος επανέρχεται. Εγκλωβισμένος εδώ, δεν έφυγα ποτέ. Μόνο πέφτω….