Song Ten
Ένας σκοτεινός διάδρομος ανοίγεται μπροστά μου και μία σάπια μυρωδιά με γραπώνει από το λαιμό. Κάνω το πρώτο βήμα και μέχρι να το καταλάβω έρχεται και το δεύτερο, και ξάφνου μια σπασμένη πόρτα αρχίζει να διαφαίνεται στο βάθος. Τα κύτταρα μου ταράζονται κι ένα τρέμουλο ταξιδεύει σ’ όλο μου το σώμα. Ξαφνικά μια σκιά γλιστρά δίπλα μου και το δέρμα μου παγώνει. Δεν ξέρω αν πρέπει να την αγγίξω, να την σταματήσω και να της ζητήσω να μου απολογηθεί γι’ αυτό το χάος, ή αν καλύτερα να της δώσω το χώρο να ξεφύγει με την ελπίδα ότι θα παρασύρει κι αυτήν την τρομακτική αύρα μαζί της.
Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ, ότι πατώ γίνεται σκόνη, και τα βήματα μου βιάζονται να βρουν κάτι στέρεο να σταθούν. Ότι προσπερνάω εξαφανίζεται και το μονοπάτι που ρίχτηκα να κυνηγώ δεν έχει γυρισμό.
Χαμένη ασφάλεια, σκέψεις που ποτίζουν μουντά το μυαλό μου, και μια καρδία που δεν ησυχάζει. Σκιά χαμένη μην γυρίσεις πάλι…
Τα γόνατά μου λυγίζουν, και το σώμα μου γίνεται ξαφνικά στενό για να χωρέσει την ψυχή μου. “Come back…. Come back…… Come back to me!
The story can resume!”
Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ, ότι πατώ γίνεται σκόνη, και τα βήματα μου βιάζονται να βρουν κάτι στέρεο να σταθούν. Ότι προσπερνάω εξαφανίζεται και το μονοπάτι που ρίχτηκα να κυνηγώ δεν έχει γυρισμό.
Χαμένη ασφάλεια, σκέψεις που ποτίζουν μουντά το μυαλό μου, και μια καρδία που δεν ησυχάζει. Σκιά χαμένη μην γυρίσεις πάλι…
Τα γόνατά μου λυγίζουν, και το σώμα μου γίνεται ξαφνικά στενό για να χωρέσει την ψυχή μου. “Come back…. Come back…… Come back to me!
The story can resume!”
ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους όσοι ανοίγουν σπίτια, αυτοκίνητα,,,καρδιές, και φεύγουν χωρίς να αφήσουν τίποτα πίσω τους, με τα ξένα πράγματα κάτω από τα χέρια τους και την κλεμμένη ασφάλεια στην πλάτη τους.
