Αγχωμένος χορευτής

Song Twelve
Κλείνω τα μάτια κι αφήνω ήχους εσωτερικούς να με οδηγήσουν στο κέντρο της ύπαρξής μου. Στριμώχνομαι σε μέρη με τοίχους κρύους που αφήνουν το κορμί μου να γλιστρήσει με δυσκολία ανάμεσά τους, χωρίς να αφήσει κάτι από την ουσία του πίσω. Παρασύρομαι από το αίμα μου, και μεσ'τις φλέβες μου αφήνω την οργή μου να πάλεται καθώς με φέρνει όλο και πιο κοντά στην ενέργεια που με κινεί.



Τα χρώματα ντύνονται στα μαύρα, και το κρύο σκιαγραφεί την μορφή μου. Θεε μου, σε τι μέρος έριξα την καρδιά μου; Καταδικασμένη να χορεύει σε νότες που δεν γεννούν τραγούδια, μόνο κυνηγούν να πιαστούν από χαμένους ρυθμούς. Κι όσο τρέχει να τις φτάσει, τόσο μαζεύεται ο χώρος που μ'αφήνει να αναπνέω και συρρικνώνομαι. Κι όσο παρακαλάω για ένα διάλειμμα, τόσο νοιώθω την τελευταία μου αναπνοή να μ'αποχωρίζεται μαζί με τον τελευταίο χτύπο.

Κάποια στιγμή ίσως αφεθώ κι αφήσω την καρδιά μου ήσυχη από εμένα. Κάποια στιγμή ίσως μάθω να ζω μαζί της ιδανικά. Μέχρι τότε όμως με μια βαθιά ανάσα παίρνω το ταξίδι ανάποδα και με κάθε νέα λέξη βρίσκομαι ένα βήμα πιο κοντά στο μυαλό μου. Εκεί τουλάχιστον τις περισσότερες φορές ορίζω τον χώρο όπως με συμφέρει.

Οι πόρτες ανοίγουν, είμαι σπίτι ξανά. Σε λίγο θα γυρίσεις κι εσύ παρέα με ένα όνειρο.

"Σαν ένα σημάδι που μου παρουσιάζεται για να φέρει γαλήνη στην μαύρη και άδεια μου καρδιά !" Μέχρι την επόμενη παύση... μέχρι την επόμενη ανάσα!