Abre los ojos

Song Fifteen

Δεν ξέρω που είμαι. Νοιώθω τη γη να τρέμει αλλά το φως δε με βοηθά να δω αν η δόνηση ανήκει στη φαντασία μου. Απλώνω τα χέρια μου να βρω κάποιο στήριγμα που θα με κάνει να αισθανθώ ότι ανήκω σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό μου, αλλά οι τοίχοι του δωματίου δεν πλησιάζουν καθόλου. Σε ένα ατέλειωτο κέντρο ψάχνω για κάτι οικείο, αλλά ο χώρος είναι άδειος απ' άκρη σ' άκρη. Κάνω να προχωρήσω κι όμως στα πόδια μου δεν αισθάνομαι την αλλαγή. Μόνο το τρέμουλο, που με κάνει να ακροβατώ ακόμα κι όταν πιστεύω πως μένω ακίνητος. Κι ένα καταραμένο φως μέσα στα μάτια μου!Κάθε φορά που τα κλείνω αισθάνομαι πως σκοτεινιάζει, μα σαν τα ανοίγω γίνεται μεμιάς πιο λαμπρό απ' όσο μπορώ να αντέξω. Προτιμώ το σκοτάδι από την τύφλωση, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα ανοίξω τα μάτια και θα αρχίσω να βλέπω γύρω μου. Με την ανάγκη κάποια στιγμή το φως να είναι όσο πρέπει, για να μου αποκαλύψει τα εμπόδια που με κρατούν δέσμιο του κενού δωματίου. Ούτε πιο λαμπρό, ούτε πιο σκοτεινό...

Μένω λοιπόν, με μάτια κλειστά, να ονειρεύομαι χωρίς να κοιμάμαι... Ακούω θορύβους σαν από αντικείμενα που σπάνε δίπλα στα πόδια μου, κι όμως μόνο τον αέρα νοιώθω στο δέρμα μου. Όσο πάει βυθίζομαι ολοένα και πιο πολύ σε ένα κυκεώνα απελπισίας. Νοιώθω τα χέρια μου αλλά δεν αγγίζω τίποτα, νοιώθω τα πόδια μου αλλά φοβάμαι να κάνω ένα βήμα, νοιώθω τα μάτια μου αλλά βλέπω μόνο μέσα από τα κλειστά μου βλέφαρα, ακούω τη φασαρία αλλά οι ενδείξεις την ανάγουν σε ψευδαίσθηση. Κάνω να γλύψω τα μαλλιά μου για να βεβαιωθώ ότι δεν αχρήστευσα όλες τις αισθήσεις μου, μα μάταια...

Ποιός με σκότωσε και δεν μου το είπε; Ποιός μου στέρησε το δικαίωμα να διαφύγω στα δικά μου όνειρα; Ποιός με εγκλώβισε σε τούτο τον εφιάλτη;

Ησυχία!Μαζί με τ' άλλα σταμάτησα να αισθάνομαι και το δυνατό φως. Μήπως αρκεί μια κίνησή μου για να αλλάξω τα πάντα; Μήπως τελικά έπεσα θύμα της ίδιας μου της ακινησίας; Άραγε είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή;

3...2...1...