Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Ξέθωρη Ανάμνηση

Ακουμπισμένος στην μέση του πουθενά, αφημένος στην τύχη μου, προχωράω ξυπόλυτος πάνω στην άσφαλτο, ψάχνοντας να βρω ένα μέρος να σταματήσω. Ένα μέρος να με αγκαλιάσει και να με ξεκουράσει. Μέχρι στιγμής τίποτα… οι παγωμένες κολώνες που κλείνουν τα σβησμένα κεφάλια τους πάνω μου ίσα που αρκούν να με φοβίσουν, μα η ψυχή μου δεν βρίσκει ξεκούραση με στάσεις στο πουθενά.



Πέφτω στο δρόμο και όλο μου το πρόσωπο αγγίζει την ντυμένη με άσφαλτο γη. Τα μάτια μου τρεμοπαίζουν μέχρι που σβήνουν. Το μυαλό μου αντέχει λίγο παραπάνω και έπειτα σβήνει κι αυτό. Ονειρεύομαι εσένα, και για μια στιγμή παίρνω δύναμη. Το σώμα μου κόβει το κεφάλι και σφίγγει την καρδιά. Ένα συναίσθημα ευτυχίας ξαναγεννά κάθε κύτταρο μου. Ένας χορός ξεκινά μαζί με την μουσική που φτάνει στα αυτιά μου, μόνο για να ξυπνήσω και να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο, και κάθε νότα να γίνει ο ήχος που αφήνουν πίσω τους οι περαστικοί με κάθε βήμα.



Μαζί αφήνουν πίσω και μένα, σαν ένα ζητιάνο, μόνο που εγώ δεν έχω δύναμη ούτε να παρακαλέσω για βοήθεια. Ένας γυρίζει για λίγο και με κοιτά στα μάτια, και για μια στιγμή το πρόσωπο του παίρνει την μορφή σου. Με κοιτάς και χάνεσαι κι εγώ σε κυνηγώ…τα πόδια μου σέρνονται κι η γη από κάτω γυρίζει γρήγορα μόνο για σένα μέχρι που σε παίρνει μακριά.



Πίσω σου αφήνεις φύλλα ξερά και ποτάμια άδεια, κι εμένα γονατιστό να μαζεύω τα κομμάτια μου πάνω σε δρόμους σπασμένους κι έναν ήλιο που σκεπάζεται από την ίδια την σκιά του.



Δεν υπάρχουν σχόλια: