Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Άδειοι σταθμοί, Χαμένα τραίνα

Άλλο ένα ταξίδι αρχίζει. Όταν είμαστε μαζί, η επίδραση σου πάνω μου είναι μαγική. Σαν να με υπνωτίζεις και ακόμα κι όταν μένω μόνος μου σε ένα ξεχασμένο σταθμό χαμένων τραίνων, σε νοιώθω δίπλα μου. Περνάει καιρός μέχρι να καταλάβω ότι είναι η απουσία σου που καλύπτει το κενό δίπλα μου. Και τότε δεν το αντέχω. Τρέχω πίσω από άδεια τραίνα, μα τόσο ανέλπιστα, μέχρι που βρίσκομαι να τρέχω μπροστά τους. Προσπαθώ να ξεφύγω από αυτό που ξέρω πως με περιμένει. Ανεβαίνω στο πρώτο βαγόνι που σταματά ευγενικά δίπλα μου, ελπίζοντας ότι το ίδιο ευγενικά θα απαλύνει τον πόνο μου, και θα με φέρει κοντά σου.



Πόσα ακόμα κενά δρομολόγια;
Πόσοι ακόμα άδειοι σταθμοί;


Κολλάω το πρόσωπο μου στο παγωμένο τζάμι ενός θολού παραθύρου. Στην άλλη πλευρά του φιγούρες σκοτεινές, βιάζονται να τσαλακωθούν με τον αέρα και με τρομάζουν. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Συνεχίζω να σ’ αναζητώ ανάμεσα στα τοπία που όλο αλλάζουν.



Ξαφνικά μέσα από την σύγχυση της φύσης ξεπετάγεται η μορφή σου και στέκεται απέναντι μου τόσο καθάρια. Ένα φως σε περιστοιχίζει και σε διακρίνει από την ομίχλη, αλλά κι αλλιώς να ήταν θα σ’ αναγνώριζα. Η εικόνα σου είναι βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου. Η καρδιά μου θα ζωγράφιζε δίχως δισταγμό το σχήμα των χειλιών σου κι ας είχα κλειστά τα μάτια.

Ο άνεμος λυσσομανάει, αλλά για σένα μόνο ένα αεράκι φυσάει και δίνει ζωή στα μαλλιά σου που χαϊδεύουν με τόση χάρη το πρόσωπο σου. Πετάγομαι από την θέση μου όρθιος με μιαν ανάσα τόσο γρήγορα που για μια μικρή στιγμή η ψυχή μου ξεγλιστρά από το σώμα μου που μένει αργό πιο πίσω. Τρέχω μέσα στο άδειο βαγόνι μα κανείς δεν είναι εκεί να το σταματήσει για μένα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, θα πέσω από αυτό πριν σε χάσω πάλι.

Όσο μακριά κι αν προσγειωθώ, θα γυρίσω πίσω σε σένα. Κι εσύ καρδιά μου μείνε εκεί, στην θέση που η φύση έφτιαξε για σένα μόνο, το ίδιο ακλόνητη και περίμενέ με. Το αεράκι ας συνεχίσει να φυσάει το κορμί σου κι άσε σε μένα τους τυφώνες. Απλά περίμενέ με…έρχομαι!

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Geia dunno (Niko an den kanw lathos :P). Den 3erw an 8umasai gia mena, eimai italos kai exo to blog quattroequarantotto.. Thelo mono na sou po oti m'aresoun poli ola ta blog sou, both templates and contents. Mpravo! ;)

dunno είπε...

geia soy alessio,fysika kai se 8umomoyn,malista arketes fores se skefthka alla eida oti opws ki egw gia ena diasthma eixes xa8ei ligo apo to blog sou h agrafes sta italika.

ap'oti eida omws exeis kainoyrgio post sta ellhnika opote 8a er8w mia bolta na ta poyme kai sto blog sou

armiagr είπε...

πολυ ομορφο κειμενο!Γενικα μ αρεσει η περιγραφη του ταξιδιου και των συναισθηματων.Τελικα,ειναι τοσα πολλα αυτα που μπορεις να νιωσεις σ'ενα απλο ταξιδι.

Καλες γιορτες!!!

Αγγελική Στ. είπε...

Τι όμορφο κείμενο! Πολλές φορές η αναμονή αξίζει.. μόνο και μόνο για την ίδια την αναμονή.. Καλή χρονιά!

musicbug είπε...

Yperoxa omorfo kai melagxoliko to post sou. Simera eida prwti fora to blog sou ki oso laikistika ki an akougete emeina m.....:-) Eksairetiki douleia! I'm already a fan:-) Asxoleise epaggelmatika me ti photografia?

Sandy Cheeks είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Sandy Cheeks είπε...

Σήμερα είδα το μπλογκ σου και το lay-out είναι πολύ καλό και μαγνητίζει. Δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος των ρομαντικών κειμένων θα έλεγα. Οπότε ας μου επιτραπεί να πω ότι στα σημεία που λες ότι "τρέχεις πίσω από άδεια τρένα" , που "πονάς", που "λυσσομανάει ο άνεμος", που θες να σε "αφήσει στους τυφώνες", ειλικρινά μου φαίνονται παράξενα και απροσδιόριστα, ίσως γιατί δεν έχω αισθανθεί ποτέ τέτοιες έννοιες, αλλά και ούτε καν μεταφορικά οι εκφράσεις αυτές μου είναι οικείες. Μένω με την αίσθηση διαβάζοντας σε , ότι έχεις μία έντονη διάθεση να πονάς και να υποτάσεσαι και όλο αυτό το κείμενο θέλει να πει αυτό και μόνο και να το φωνάξει και ότι αυτό τελικά σου λείπει. Κάνω λάθος?
Θα σε παρακολουθήσω γιατί χαίρομαι τα άτομα που δεν ντρέπονται να εκθέσουν σε βάθος τον εσωτερικό τους κόσμο.

dunno είπε...

χαιρετω ολους τους καινουργιους επισκεπτες και ευχομαι καλη χρονια σε ολους.

@armia ποσα ταξιδια κανουμε καθε μερα που χανονται στους γρηγορους ρυθμους...και ποσα αραγε συναισθηματα αφηνουμε να περασουν...

@sunshine νομιζω τις περισσοτερες φορες η αναμονη αποτελει το σημαντικοτερο σταδιο προετοιμασιας για ολα τα ομορφα που μας περιμενουν μπροστα.

@musicbug το σχολιο σου μου χαρισε ενα χαμογελο,σ'ευχαριστω.καποια στιγμη ισως ασχοληθω επαγγελματικα.προς το παρον οι σπουδες μου αλλου με πανε,γι'αυτο ξεδινω εδω...ερασιτεχνικα!

dunno είπε...

@ Sandee Cheeks νομιζω οτι σου αρμοζει μια πιο εξιδεικευμενη απαντηση.κατ'αρχας ευχαριστω για τα σχολια,αν και δεν ειναι αυτοσκοπος, με χαροποιει ιδιαιτερα να βλεπω ανταποκριση καθε ειδους.

οσο για αυτα που περιγραφεις ισως σε βοηθησει η ιστορια του Blog να ερθεις λιγο πιο κοντα στο κειμενο.οσο κι αν δεν φαινεται απο το κειμενο κανω μια ζωη που μου επιτρεπει να λαμβανω πολυ μεγαλες δοσεις ευτυχιας καθημερινα.ενα μικρο της ψεγαδι που μενει για να την ομορφαινει λιγο ειναι οτι η σημαντικοτερη σχεση της ζωης μου ειναι εξ'αποστασεως,ετσι ο ερωτας και η αγαπη μου με συναντουν καθημερινα με δοσεις δυσαναλογες.
Συνηθως εδω γραφω οταν ειμαι μακρυα απο την αγαπη μου, και γιαυτο βγαινει η πιο μελαγχολικη και παραπονιαρα πλευρα του εαυτου μου,και παραδεχομαι οτι ποναω με τον τροπο μου και το φωναζω οπως πολυ σωστα παρατηρησες.
αλλα ολα αυτα ανηκουν σ'αυτο το μεγαλο ταξιδι που κανω χρονια τωρα και δεν αποτελουν παρα μικρες εκφανσεις απο ταλαιπωριες που στο τελος (τις περισσοτερες φορες) καταληγουν ευχαριστες αναμνησεις.

ελπιζω να μην σε μπερδεψα,μιας κι ο σκοπος μου ηταν ο αντιθετος.οπως και να εχει το κειμενο ηρθε σαν ενα στοιχειο συνοδευτικο, μιας και στην αρχη απλα ηθελα να ανεβαζω μερικες φωτογραφιες απο το αρχειο μου που μου αρεσαν ιδιαιτερα.απο το πρωτο ποστ μου ομως καταλαβα οτι υπαρχουν καποια συναισθημτα που δενονται αρραγως με αυτες και δεν μπορω να αποσπασω τα μεν απο τα δε.

ισως με αυτον τον τροπο προσπαθω να κανω το ταξιδι πιο προσιτο σε διαφορους ανθρωπους,που θα εκτιμησουν τις φωτογραφιες, αλλοι το κειμενο, αλλοι την μουσικη, κι αλλοι που θα περασουν θα δουν και θα παρελθουν.ακομα και τα πιο μικρα ταξιδια αφηνουν πισω τους κατι...

xipasmenos είπε...

Μοιραζόμαστε ενα πάθος, τα τρένα. 2 πράγματα με ηρεμούν πλήρως ταξίδη με τρένο και καλη μουσική και ο ηρεμος ηχος των ποταμιών.

Φοβερές φωτογραφίες, όσο για τα συναισθήματα κατα την διαρκεια του ταξιδιού, δεν έχεις ιδέα πόσο σε νιώθω....

Φιλιά πολλά, χαρηκα....

Sandy Cheeks είπε...

"κάνεις μια ζωή που σου επιτρέπει να λαμβάνεις μεγάλες δόσεις ευτυχίας καθημερινά" Μου εξιτάρεις τη φαντασία, μου αρέσει να ακούω τα καλά. Εύχομαι να συνεχιστούν οι δόσεις ευτυχίας, για όσο θες. Όμως λες ότι η ερωτική σου σχέση, βρίσκεται μακρυά και αυτό δεν είναι και λίγο. Είναι ένα πρόβλημα μεγάλο, τραγούδια και καημοί έχουν γραφτεί και τραγουδήσει, αλλά και η χώρα μας έχει μια προϊστορία με τις γυναίκες των ναυτικών. "φτάνει γτάνει φτάνει , η ζωή μου κύκλους κάνει...." :)) Θέλω να πω ότι η απόσταση σε μία ερωτική σχέση, είναι σημαντικό πρόβλημα και μπορεί να σου κάνει και πολύ κακό αν δεν λυθεί. Υπάρχουν απόλυτα μόνο δυο δυνατές λύσεις σε αυτή την περίπτωση και πιστεύω να κατάλαβες ποιες είναι αυτές...

dunno είπε...

@xipaki η αγαπη μου για τα τραινα ξεκινησε οταν αυτα αρχισαν να με πηγαινουν στην αγαπη μου.τα συναισθηματα μου για τον οσε απο την αλλη ειναι λιγο διαφορετικα...

χαρηκα εξ'ισου για την 'γνωριμια'

@Sandee Cheeks ειλικρινα ειμαι ευτυχισμενος με τις επιλογες μου.οταν βρισκεις κατι που σε γεμιζει με ευτυχια το κλεινεις στην καρδια σου.καθε χτυπος της σε κανει να νοιωθεις ζωντανος.τι κι αν μεσολαβουν μερικα κενα αναμεσα...συνεχιζεις να ζεις.κι ο επομενος χτυπος ερχεται πριν το καταλαβεις!

Sandy Cheeks είπε...

Όπως επιλέγεις dunno, σίγουρα εσύ ξέρεις τι είναι καλύτερο για σένα. Στη θέση σου ή θα χώριζα λόγω απόστασης που είναι δύσκολο πολύ συναισθηματικά (γιατί μένει ανολοκλήρωτη η σχέση), είτε θα πήγαινα μαζί του, γιατί έτσι ξέρω εγώ τη σχέση. Μιλάμε τώρα για σχέση με προπτική να κρατήσει, όχι σχέση με ημερομηνία λήξης.

dunno είπε...

δεν θα ηθελα να αναφερθω με λεπτομεριες στην σχεση μου,αλλα το παρελθον το παρον και το μελλον της εχουν δεθει πλεον και μας 'αναγκαζουν' να εχουμε μια μονο επιλογη.

η ασχημη φαση της αποστασης εχει περασει.τωρα ειμαστε στο σταδιο που οι στιγμες μας μαζι ολο και πληθαινουν κι οταν θα βγουν και τα εμποδια που μας κρατουν μακρια τον εναν απο τον αλλο,ποιος ξερει...

μεχρι τοτε ζουμε,χαιρομαστε,στενοχωριομαστε μαζι.στις ψυχες και στα συναισθηματα δεν μπορει να οριστει αποσταση. ;)