Άδειοι σταθμοί, Χαμένα τραίνα

Άλλο ένα ταξίδι αρχίζει. Όταν είμαστε μαζί, η επίδραση σου πάνω μου είναι μαγική. Σαν να με υπνωτίζεις και ακόμα κι όταν μένω μόνος μου σε ένα ξεχασμένο σταθμό χαμένων τραίνων, σε νοιώθω δίπλα μου. Περνάει καιρός μέχρι να καταλάβω ότι είναι η απουσία σου που καλύπτει το κενό δίπλα μου. Και τότε δεν το αντέχω. Τρέχω πίσω από άδεια τραίνα, μα τόσο ανέλπιστα, μέχρι που βρίσκομαι να τρέχω μπροστά τους. Προσπαθώ να ξεφύγω από αυτό που ξέρω πως με περιμένει. Ανεβαίνω στο πρώτο βαγόνι που σταματά ευγενικά δίπλα μου, ελπίζοντας ότι το ίδιο ευγενικά θα απαλύνει τον πόνο μου, και θα με φέρει κοντά σου.

Πόσα ακόμα κενά δρομολόγια;
Πόσοι ακόμα άδειοι σταθμοί;

Κολλάω το πρόσωπο μου στο παγωμένο τζάμι ενός θολού παραθύρου. Στην άλλη πλευρά του φιγούρες σκοτεινές, βιάζονται να τσαλακωθούν με τον αέρα και με τρομάζουν. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Συνεχίζω να σ’ αναζητώ ανάμεσα στα τοπία που όλο αλλάζουν.

Ξαφνικά μέσα από την σύγχυση της φύσης ξεπετάγεται η μορφή σου και στέκεται απέναντι μου τόσο καθάρια. Ένα φως σε περιστοιχίζει και σε διακρίνει από την ομίχλη, αλλά κι αλλιώς να ήταν θα σ’ αναγνώριζα. Η εικόνα σου είναι βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου. Η καρδιά μου θα ζωγράφιζε δίχως δισταγμό το σχήμα των χειλιών σου κι ας είχα κλειστά τα μάτια.

Ο άνεμος λυσσομανάει, αλλά για σένα μόνο ένα αεράκι φυσάει και δίνει ζωή στα μαλλιά σου που χαϊδεύουν με τόση χάρη το πρόσωπο σου. Πετάγομαι από την θέση μου όρθιος με μιαν ανάσα τόσο γρήγορα που για μια μικρή στιγμή η ψυχή μου ξεγλιστρά από το σώμα μου που μένει αργό πιο πίσω. Τρέχω μέσα στο άδειο βαγόνι μα κανείς δεν είναι εκεί να το σταματήσει για μένα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, θα πέσω από αυτό πριν σε χάσω πάλι.

Όσο μακριά κι αν προσγειωθώ, θα γυρίσω πίσω σε σένα. Κι εσύ καρδιά μου μείνε εκεί, στην θέση που η φύση έφτιαξε για σένα μόνο, το ίδιο ακλόνητη και περίμενέ με. Το αεράκι ας συνεχίσει να φυσάει το κορμί σου κι άσε σε μένα τους τυφώνες. Απλά περίμενέ με…έρχομαι!

Rescue Me

Song Five
Έρχεσαι εσύ να διώξεις το σκοτάδι. Πρώτα αργά, σαν έναν ήλιο που ανατέλλει και πασχίζει αδύναμος ακόμα να περάσει από τις γρίλιες του παραθύρου μου. Λίγο λίγο μικρά κομμάτια της ουσίας σου μεταφέρουν το φως τους από έξω, εδώ… στο σκοτεινό μου όνειρο! Κι εκεί που όλα είχαν κρυφτεί, σιγά σιγά τα αποκαλύπτεις.



Δίνεις ζωή σε καθετί χαμένο, και το φέρνεις στο φως. Ανοιγοκλείνω μια φορά τα μάτια κι η ερημιά μου μεμιάς γίνεται ζεστό σπιτικό. Άλλη μια και βυθίζομαι σ’ αυτό το καταφύγιο της ασφάλειας. Στο επόμενο βλεφάρισμα κάθε αρνητικό συναίσθημα χάνεται. Κλείνω τα μάτια μου κι ονειρεύομαι. Τα ανοίγω κι είσαι δίπλα μου. Κάθομαι να σε κοιτάω κι όλο το κορμί μου κυριεύεται από την επιθυμία να σ’ αγγίξω. Στο φόβο πως αν το κάνω θα χαθείς, κλείνω τα μάτια μια φορά ακόμα. Στα όνειρα μου είμαστε ένα. Νοιώθω το χέρι σου ζεστό στο πρόσωπό μου. Τα δάχτυλά σου χάνονται στα μαλλιά μου για να βρεθούν στο λαιμό μου. Σου ανοίγω την αγκαλιά μου κι εσύ χάνεσαι μέσα της. Είσαι δική μου επειδή είμαι δικός σου. Απ΄ την αρχή της ύπαρξης είμαστε ένα. Ψιθύρισε μου πως μ’ αγαπάς πριν φύγεις πάλι, κι εγώ θα σου φωνάζω πως σ’ αγαπώ για να τα’ ακούς όπου και να είσαι μέχρι να σε ξαναδώ. Φως μου.