Song One
Το σπίτι με πλακώνει…δεν αντέχω άλλο τους τοίχους να με κλείνουν μέσα. Αποφασίζω να βγω μια βόλτα.
Η νύχτα είναι κοντά, αλλά το ηλιοβασίλεμα απλώνει το τελευταίο φως του πάνω μου, από εκεί μακριά, πέρα από την θάλασσα.
Οι ακτίνες που τρεμοσβήνουν απλώνονται πάνω στο νερό και με σέρνουν μαζί τους στην παραλία. Ο κόσμος λιγοστεύει όσο το κρύο δυναμώνει. Τυλίγομαι στο παλτό μου και φτιάχνω το δικό μου παραμύθι.
Μέσα στο κρύο νοιώθω ένα ζεστό κύμα αέρα να περνά από δίπλα μου, και κάθε κύτταρο μου κάνει μια κίνηση μακριά από την θέση του.
Μια μορφή με σημαδεύει, με διαπερνά και με προσπερνά. Μου γυρίζει την πλάτη και σαν να ξέρει ότι θα την ακολουθήσω απομακρύνεται με βήμα αργό και σταθερό. Τρέχω πίσω της μα μέχρι να την φτάσω εξαφανίζεται μαζί με το ηλιοβασίλεμα.
1 σχόλιο:
"με βήμα αργό και σταθερό..."
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς ένα κομμάτι της κόβεται και πέφτει, να το βρει το δικό σου βήμα και να το μαζεψει.
Κι όταν σε δω να με ζωντανεψεις
γιατι μόνο εσυ θα με εχεις
Δημοσίευση σχολίου